De Amerikaan Henry Robinett is gitarist/ componist/ bandleider/ opname technicus en eigenaar van Nefertiti Records. Sinds 1986 maakte hij 5 albums die lovende recensies ontvingen. Jimi Hendrix was een van zijn idolen, een andere was Charles Mingus, een volle neef van zijn vader. Zijn hele doopceel heb ik gelicht in de recensie van Jazz Standards Vol. 1 Then en daarom zal ik dit bij het uitkomen van Jazz Standards Vol. 2 Then Again het verhaal niet opnieuw opdissen. Zowel Vol. 1 als Vol. 2 zijn opgenomen in 2000 en op de plank blijven liggen en worden nu pas uitgebracht, het moet uiteindelijk een 4-delige serie worden. Evenals op Vol. I wordt Henry Robinett (el. Gitaar) hier begeleid door Joe Gilman op piano, Chris Symer op contrabas en Michael Stephans op drums.

Dit album gaat gewoon verder waar Vol. I was gebleven, superieure jazz klassiekers die op een verfrissende manier worden gebracht, het had eigenlijk best een dubbel cd kunnen zijn. Het repertoire bestaat vooral uit een bloemlezing uit het American Songbook met vele composities van de hand van Jimmy van Heusen met verschillende songwriters. Hier volgt een samenvatting van het repertoire op dit album, het begint met “Yours my Heart alone”, een nummer dat gebaseerd is op “Dein ist mein ganzes Herz” een aria uit de operette “Das Land des Lächelns” uit 1929, de muziek is van Franz Lehár de tekst van Fritz Loehner, het nummer werd bekend door de uitvoeringen van Mario Lanza, Nat King Cole, Frank Sinatra, maar ook Cannonball Adderley nam het op. En natuurlijk staat er zoals gezegd het een en ander op van Jimmy van Heusen de “hofleverancier” van het American Songbook zo vinden we hier “Like someone in love”, “I thought about you ( 1939), “Darn that dream”(1939)en “It could happen to you”.

Maar er zijn nog meer classics zoals “On the street where you live” van Frederick Loewe uit de Broadway musical ”My Fair Lady” uit 1956, “How am I to know”van Dorothy Parker uit 1929 gezongen door Russ Colombo in de film “Dynamite”. En een paar bekende uit het recentere jazz repertoire, hoewel “Body and Soul” van Jimmy Green stamt uit 1930, maar het is het jazznummer met het grootste aantal opnames door verschillende artiesten en het is natuurlijk beroemd geworden door de uitvoering van Coleman Hawkins die daarmee de rol van de tenorsaxofoon heeft geplaveid in de jazz. Moderner zijn de versies van “Milestones” van het gelijknamige album van Miles Davis uit 1958 en “Monk’s Mood” van Thelonius Monk en “San Francisco Holiday” (Worry Later) oorspronkelijk van Billy Drummond maar vooral bekend door de uitvoering van Monk.

Al deze nummers krijgen een ijzersterke en overtuigende versie van Henry en zijn kompanen, ik heb me wel eens afgezet tegen die altijd en eeuwig durende terugkeer van dat repertoire uit dat American Songbook, maar het is natuurlijk ijzersterk en behoort inmiddels tot het handboek van iedere jazzmuzikant en om dat in ieder geval een keer vast te leggen, zoals in het geval van Henry Robinett omdat het nogal afwijkt van zijn gangbare oeuvre, kan ik goed begrijpen. En dat is een punt dat voorop staat, hij en zijn mede muzikanten weten er een nieuw leven aan te geven en te bewijzen dat deze muziek niet ten onrechte behoort tot het ijzeren jazz repertoire.

Jan van Leersum.